قوّة (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
قُوَّة (به ضم قاف و فتح میم مشدده) از
واژگان قرآن کریم به معنای نیرومندی است.
مشتقات
قُوَّة که در
آیات قرآن آمده عبارتند از:
قَویّ (به فتح قاف و کسر واو) به معنای نیرومند و از
اسماء حسنی،
مُقْوین (به ضم میم و سکون قاف) به معنای اغنیاء و فقراء هر دو است.
قُوی (به ضم قاف و فتح واو) جمع قوّه است.
قُوَّة به معنای نیرو و نیرومندی است.
«قَوِيَ يَقْوَى قُوَّةً: ضدُّ ضعف.»
به مواردی از
قُوَّة که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(قالُوا نَحْنُ اُولُوا قُوَّةٍ) «گفتند: ما نیرومندیم.»
(خُذُوا ما آتَیْناکُمْ بِقُوَّةٍ) «آن‌چه داده‌ایم محکم بگیرید.»
و آن کنایه از اعتنا و عمل است.
عیاشی از
اسحق بن عمار نقل کرده از
امام صادق (علیه‌السّلام) پرسیدم از
(خُذُوا ما آتَیْناکُمْ بِقُوَّةٍ) آیا قوّه ابدان مراد است یا قوّه قلوب؟ فرمود: هر دو.
«اَ قُوَّةٌ فِی الْاَبْدَانِ اَمْ فِی الْقُلُوبِ؟ قَالَ: فِیهِمَا جَمِیعاً.» (عَلَّمَهُ شَدِیدُ الْقُوی) «
فرشته پر قدرت باو تعلیم داده است.»
(اِنَّ اللَّهَ قَوِیٌ شَدِیدُ الْعِقابِ) (
خداوند قویّ، و کیفرش شدید است.)
در غیر خدا نیز به کار رفته است:
(اِنَّ خَیْرَ مَنِ اسْتَاْجَرْتَ الْقَوِیُ الْاَمِینُ) (بهترین کسی را که می‌توانی استخدام کنی آن کسی است که قویّ و امین باشد (و او همین مرد است).)
نَحْنُ جَعَلْناها تَذْکِرَةً وَ مَتاعاً لِلْمُقْوِینَ «ما
آتش را تذکاری برای آتش
آخرت و متاعی برای فقراء و اغنیا کردیم.»
در
اقرب گفته:
«رجل شديد القُوَى» مردی است که ترکیب خلقتش محکم باشد.
در
مجمع فرموده: قوی در نفس و خلقت و شاید «قوی» اشاره به جهات تصرّف جبرئیل باشد.
در
مصباح گفته: قواء به فتح اول بیابان خالی است:
«اقوت الدّار» یعنی خانه خالی شد.
در
اقرب آمده:
«اقوی فلان» به سه معنی است یعنی فلانی به بیابان نازل شد، فقیر گردید، غنی شد و در هر دو ضد به کار رود. پس مقوی به معنای نازل در بیابان و فقیر و غنی است.
به نظرم مراد از آن در قرآن اغنیاء و فقراء هر دو است چنان‌که در
مجمع آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «قوّة»، ج۶، ص۶۸.
