اقرار بنی‌آدم (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اعتراف بنى نوع
بشر به
ربوبیت خداى
سبحان در
عالم ذر ناشى از
فقر ذاتى
انسان به
خدا است.
بنی آدم به
ربوبیت خداوند اعتراف کردند.
واذ اخذ ربک من بنیءادم من ظهورهم ذریتهم واشهدهم علی انفسهم الست بربکم قالوا بلی...(و (به خاطر بیاور) زمانی را که پروردگارت از پشت و صلب فرزندان
آدم،
ذریه آنها را برگرفت؛ و آنها را
گواه بر خویشتن ساخت؛ (و فرمود:) «آیا من
پروردگار شما نیستم؟» گفتند: «آری، گواهی می‌دهیم!» (چنین کرد مبادا)
روز رستاخیز بگویید: «ما از این، غافل بودیم؛ (و از
پیمان فطری توحید بی‌خبر ماندیم)»!)
و بنا بر اين، جمله" بَلى شَهِدْنا"
از قبيل
زبان حال و يا لازمه گفتار را به صاحب گفتار نسبت دادن است، چون وقتى محتاج بودن خود را
اعتراف كنند لازمه‌اش اين است كه به وجود آن كسى كه به او احتياج دارند نيز اعتراف كرده باشند، و فرق ميان زبان حال و ميان اخذ به لازمه
کلام اين است كه اولى از باب بدست آوردن معنا از ناحيه دلالت صفتى از
صفات و حالى از احوال است، چه اينكه صاحب
صفت و حال خودش به آن معنا متوجه باشد يا نباشد، مانند دلالتى كه آثار باستانى بر حال ساكنين خود دارد، و اينكه چگونه دست روزگار با آنان بازى كرده و به ديار خاموشى رهسپارشان ساخته است، و نيز مانند دلالتى كه چهره افسرده
مسکین بر
فقر و مسكنت و بد حاليش دارد، و دومى انكشاف و درز كردن معنا از قائل است، به اين معنا كه قائل حرفى بزند كه علاوه بر معناى تحت اللفظى مستلزم معناى ديگرى نيز باشد، و يا حرفى بزند كه به
دلالت التزامی بر آن معنا دلالت كند.
قرآن کریم هدف نهايى اين سؤال و جواب و گرفتن
پیمان از فرزندان آدم را در مسئله
توحید دانسته و مى‌فرمايد:" اين كار را
خداوند به اين جهت انجام داد كه در
روز قیامت نگوئيد ما از اين موضوع (توحيد و شناسايى خدا) غافل بوديم".
مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۴، ص۱۴۶، برگرفته از مقاله «اقرار بنی‌آدم».
