• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

اطلاق مصدر بر مفعول

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



اطلاق مصدر بر مفعول از اقسام مجاز لغوی می‌باشد.



اطلاق مصدر بر مفعول به ذکر صیغه مصدر و اراده اسم مفعول اطلاق می‌شود.


۱. (... ولا یحیطون بشیء من علمه...) . در این آیه «علمه» به معنای «معلومه» آمده است.
۲. (لقد جئتم شیئا ادا تکاد السماوات یتفطرن منه وتنشق الارض وتخر الجبال هدا)؛ "واقعا چیز زشتی را(بر زبان) آوردید. چیزی نمانده است که آسمانها از این(سخن) بشکافند و زمین چاک خورد و کوهها به شدت فرو ریزند".
در این آیه، «هدا» مصدر است که به معنای اسم مفعول (مهدوده) آمده است.


۱. بقره/سوره۲، آیه۲۵۵.    
۲. مریم/سوره۱۹، آیه۸۹.    
۳. مریم/سوره۱۹، آیه۹۰.    
۴. زرکشی، محمد بن بهادر، البرهان فی علوم القرآن، ج۲، ص۲۸۷.    
۵. سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، الاتقان فی علوم القرآن، ج۳، ص۱۲۸.    



فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «اطلاق مصدر بر مفعول».    



جعبه ابزار