اشطان (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اَشْطان مفرد آن
شَطَن (مانند شرف) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای ریسمان‌ها است که
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره اجل‌های آدمی و در مقام شكايت از مردم از این واژه استفاده نموده است.
اَشْطان مفرد آن شطن (مانند شرف) به معنای ریسمان‌ها و مطلق ریسمان آمده است. بعضی ریسمان دراز گفته‌اند.
• امام (صلوات‌الله‌علیه) در خطبه‌ای بعد
لیلة الهریر در مقام شكايت از مردم فرموده است: «
«اللَّهُمَّ قَدْ مَلَّتْ أَطِبَّاءُ هَذَا الدَّاءِ الدَّوِیِّ کَلَّتِ النَّزْعَهُ بِأَشْطَانِ الرَّکِیِّ»؛
بار خدایا! طبیبان این درد جان‌فرسا، خسته شدند و بازوی توانای رادمردان در کشیدن آب
همّت از وجود این مردم (که دائماً در حال فروکش کردن است) ناتوان گردیده‌اند.»
• امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره اجل‌های آدمی فرموده: «
«خَلَقَ الْآجَالَ فَأَطَالَهَا وَ قَصَّرَهَا... وَ جَعَلَهُ خَالِجاً لِأَشْطَانِهَا»؛
خدا اجل‌ها را آفریده، بعضی را طولانی و بعضی را کوتاه کرد، و
مرگ را حرکت دهنده طناب‌های آجال گردانید.»
این واژه دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اشطان»، ج۲، ص۵۹۷.
