استصحاب با شکدر وجود رافع، مقابل استصحاب با شکدررافعیت موجود می‌باشد و آن، استصحابی است که شکدر بقای مستصحب، ناشی از شکدر وجود چیزی است که امکان دارد رافعمستصحب باشد. یکی از اقسام شکدررافع، شکدر اصل وجود رافع می‌باشد؛ یعنی شخص نمی‌داند آیا از همان ابتدا رافعی ایجاد شده تا جلوی مقتضی را بگیرد و آن را بر دارد یا خیر، برای مثال، یقین به طهارت، حاصل گردیده و این طهارت، قابلیت بقا دارد، مگر این که رافعی هم چون حدث، جلوی تداوم آن را بگیرد؛ در این موارد که دراصل وجود رافعشک می‌باشد، استصحاب طهارت جاری می‌گردد. چنین استصحابی، استصحاب با شکدر وجود رافع نامیده می‌شود. برخی از اصولیون هم چون مرحوم محقق اول معتقدند استصحاب درشکدرمقتضی جاری نیست، ولی در «شکدررافع» با همه اقسامش جاری است و برخی دیگر می‌گویند: استصحاب فقط درشکدر وجود رافع جاری است ودرشکدرمقتضیوشکدررافعیت موجود جاری نیست. در این باره، اقوال دیگری هم وجود دارد، ولی همگی، استصحاب را درشکدر وجود رافع معتبر می‌دانند.
