• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

اخنس بن مرثد حضرمی

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



اخنس از غارتگران خیام امام حسین (علیه‌السلام) در روز عاشورا و جزء کسانی بود که بر بدن مطهر امام اسب تاختند.



از جمله جنایات اخنس در کربلا غارت خیام و تاختن اسب بر پیکر مطهر امام حسین (علیه‌السلام) است.

۱.۱ - غارت خیام

گفته شده اخنس پس از شهادت امام حسین (علیه‌السّلام) به همراه گروهی دیگر از سپاهیان کوفه دست به غارت اموال سیدالشهداء (علیه‌السّلام) و اهل بیتش آلودند. اخنس کسی بود که عمامه‌ی حضرت (علیه‌السّلام) را به سرقت برد. او عمامه امام (علیه‌السّلام) را بر سر گذاشت؛ اما طولی نکشید که عقلش دچار نقصان شد.

۱.۲ - تاختن اسب بر بدن امام

نقل شده که پس از شهادت امام حسین (علیه‌السّلام)، عمر بن سعد از میان یارانش چند داوطلب خواست تا بر جنازه مطهر فرزند رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) اسب بتازند. ده نفر اظهار آمادگی کردند که اخنس بن مرثد، یکی از آنان بود. آنان بدن اباعبدالله (علیه‌السّلام) را لگدکوب سم اسبان خود کردند، چندان که استخوانهای سینه و پشت او را در هم شکستند.
پس از بازگشت به کوفه آنان نزد عبیدالله بن زیاد رفته خود را معرفی کردند و گفتند: «که ما با اسب خویش بر بدن حسین (علیه‌السّلام) تاختیم.» ابن زیاد با ابراز رضایت از کارشان دستور داد تا به ایشان جوایز کمی داده شود.
[۱۲] حلی، ابن نما، مثیرالاحزان، ص۷۸، قم، مدرسه امام مهدی عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف ، ۱۴۰۶.



بنا بر نقل برخی از منابع، پس از واقعه کربلا، اخنس در یکی از جنگها حضور یافت او در میدان ایستاده بود که تیری ناشناس به قلبش اصابت کرد و او را به هلاکت رساند. اما در برخی دیگر از منابع آمده که چون مختار قیام کرد، به دستور او، دستها و پاهای اخنس و سواران دیگر را بستند و اسب برآنان تاختند تا آن که همگی آنان در زیر سم اسبان به هلاکت رسیدند.


۱. شیخ مفید، الارشاد، ج۲، ص۱۱۲.    
۲. طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری باعلام الهدی، ج۱، ص۴۶۹، تهران، اسلامیه، چاپ سوم، ۱۳۹۰ق.    
۳. سید بن طاوس، اللهوف علی قتلی الطفوف، ص۱۷۸، تهران، جهان، ۱۳۴۸ش.    
۴. حلی، ابن نما، مثیرالاحزان، ص۵۷، قم، مدرسه امام مهدی عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف، ۱۴۰۶.    
۵. سید بن طاوس، اللهوف علی قتلی الطفوف، ص۱۷۸، تهران، جهان، ۱۳۴۸ش.    
۶. حلی، ابن نما، مثیر الاحزان، ص۵۷، قم، مدرسه امام مهدی عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف، ۱۴۰۶.    
۷. شیخ مفید، الارشاد، ج۲، ص۱۱۳.    
۸. طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک (تاریخ الطبری)، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۴، ص۳۴۷، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷.    
۹. ابن شهرآشوب، محمد بن علی، مناقب آل ابیطالب، ج۳، ص۲۵۹، قم، علامه، ۱۳۷۹ق.    
۱۰. طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری باعلام الهدی، ج۱، ص۴۷۰، تهران، اسلامیه، چاپ سوم، ۱۳۹۰ق.    
۱۱. سید بن طاوس، اللهوف علی قتلی الطفوف، ص۱۸۳، تهران، جهان، ۱۳۴۸ش.    
۱۲. حلی، ابن نما، مثیرالاحزان، ص۷۸، قم، مدرسه امام مهدی عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف ، ۱۴۰۶.
۱۳. طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک (تاریخ الطبری)، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۴، ص۳۴۷، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷.    
۱۴. سید بن طاوس، اللهوف علی قتلی الطفوف، ص۱۸۳.    
۱۵. حلی، ابن نما، مثیرالاحزان، ص۶۰، قم، مدرسه امام مهدی عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف، ۱۴۰۶.    



سایت پژوهه، برگرفته از مقاله «قاتلان امام حسین (علیه‌السلام)»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۵/۳/۱.    






جعبه ابزار