احمد بن حسین بن احمد
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
احمد بن حسین بن احمد (
قرن ۴ق) از دانشمندان و محدثان
شیعه در قرن چهارم هجری قمری و همعصر
شیخ صدوق بود که احتمالا در
قم میزیست.
ابوعلی احمد
بن حسین بن احمد
بن عمران؛ از زندگی نامه وی آگاهی چندانی در دست نیست؛ اما از دانشمندان و محدثان شیعه در سده چهارم هجری و هم عصر شیخ صدوق (م.
۳۸۱ق) بوده است.
وی که گویا در قم میزیسته، دانش حدیث را از کسانی چون
محمد بن حسن بن ولید،
ابومحمد جعفر بن حسین بن علی بن شهریار مؤمن قمی (م.
۳۴۰ق)،
احمد بن هارون فامی و
محمد بن علی بن شاذان آموخت.
ابوعلی کتابی با عنوان الاختصاص نوشت که اثری لطیف
در فنون گوناگون همچون حدیث، حکایات، سخنان نیکو، اخباری در مدح و فضیلت یاران
پیامبر (صلیاللهعلیهوآلهوسلّم) و
امامان معصوم (علیهمالسّلام) و مرتبه و جایگاه عالمان و فقیهان است.
اصل این کتاب از میان رفته و آنچه موجود است، اختصاری است که
شیخ مفید از آن فراهم آورده و در آغاز کتاب العیون
والمحاسن که همه آن مستخرج از کتابهای پیشینیان بوده، گنجانده است. به گفته
آقابزرگ طهرانی، آنچه اکنون با عنوان الاختصاص چاپ شده، همان العیون
والمحاسن است که به اعتبار آغاز کتاب، تمام آن الاختصاص نامیده شده است.
گفتنی است به خاطر آشفتگی اطلاعات در باب این کتاب و نویسنده آن، برخی کتاب الاختصاص را به شیخ مفید و
جعفر بن حسین مؤمن قمی نیز نسبت دادهاند
که درست نیست.(دیگر منابع:
)
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «احمد ابن عمران»، ج۲، ص۶۹.