حقب (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حُقْب (به ضم حاء و سکون قاف) یا
حُقُب (به ضم حاء و قاف)، از
واژگان قرآن کریم به معنای
دهر و زمان است و جمع آن در
آیات قرآن به صورت اَحْقاب (به فتح الف و سکون حاء) آمده است.
حُقْب به معنی دهر و زمان است.
جمع آن احقاب است.
(لا اَبْرَحُ حَتَّی اَبْلُغَ مَجْمَعَ الْبَحْرَیْنِ اَوْ اَمْضِیَ حُقُباً) «آرام نگیرم تا به مجمع دو دریا برسم یا مدتی دراز راه بروم.»
(اِنَّ جَهَنَّمَ کانَتْ مِرْصاداً)(لِلطَّاغِینَ مَآباً)(لابِثِینَ فِیها اَحْقاباً) «حقّا که
جهنّم کمین‌گاه و برای
طاغیان محل بازگشت است و مدّت‌ها در آن بسر برند.»
راغب حقبه را مدتی مبهم از زمان گفته است.
از
زجّاج نقل شده که حقب هشتاد سال است
و نیز حقب را چهل سال گفته‌اند و ایضا مدّت دراز (دهر طویل) معنی کرده‌اند.
در
نهج البلاغه خطبه ۸۷ هست:
«... وَ لَا خَلَتْ فِیمَا بَیْنَکُمْ وَ بَیْنَهُمْ الْاَحْقَابُ وَ الْقُرُونُ.»؛ «میان شما و آنها زمان‌ها و قرن‌ها (دوران‌ها) نگذشته است.» ظاهرا از احقاب، زمان‌ها و مدت‌ها اراده شده است.
به هر حال آیه:
(لابِثِینَ فِیها اَحْقاباً) دلالت بر خلود ندارد.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «حفف»، ج۲، ص۱۵۷-۱۵۸.
