ابوسعید احمد بن عیسی خرّاز بغدادی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابوسعید
احمد بن عیسی
بن زید خرّاز بغدادی (م ۲۸۶ هـ) از بزرگان
صوفیه و فقیهترین آنان در
قرن سوم هجری قمری دانسته شده است.
ابوسعید
احمد بن عیسی
بن زید خرّاز بغدادی، اهل
بغداد بود، ولی در
مکه میزیست و معاصر و همنشین
ذوالنون مصری،
نباجی،
ابوعبید بسری و سری بود و از
ابراهیم بن بشار خراسانی و
محمد بن منصور طوسی حدیث شنید.
رجالنویسان
اهلسنت ابوسعید را از بزرگان صوفیه و فقیهترین آنان و ماه صوفیه دانسته و گفتهاند: او اولین کسی بود که در
علم فنا و بقا سخن گفت.
روایتگرانی مانند
علی بن محمد واعظ مصری،
ابومحمد جریری،
علی بن حفص رازی و
محمد بن علی کتانی از او روایت کردهاند.
کتاب الصیام
و کتاب الصدق اثر
احمد خراز میباشد.
کحاله درباره تالیفات او میگوید: ابوسعید چهار کتاب درباره تجرید و انقطاع تالیف نمود که دارای عبارات مشکل میباشند و یکی از آنها را کتاب السر نامید که برخی معنا و مضامین آن را درک نکرده، لذا نسبت
کفر و
الحاد به او دادهاند.
احمد خراز در سال ۲۸۶ و به قولی ۲۴۷ یا ۲۷۷ هـ درگذشت.
برای مطالعه بیشتر به منابع زیر مراجعه شود.
پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۱۳۰، برگرفته از مقاله «ابوسعید
احمد بن عیسی
بن زید خرّاز بغدادی».