ابوالحسن علی بن عبدالله اموی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابوالحسن علی بن عبدالله
اموی مشهور به ابوعمیطر و
سفیانی، از شخصیت‌های
اموی قرن دوم قمری بود که در
دمشق ادعای تاج و تخت کرد و برخی از قبایل با او به عنوان
خلیفه بیعت کردند. لشکر
امین عباسی به فرماندهی
حسین بن علی ماهان نتوانست وی را شکست دهد. او سرانجام به
سال ۱۹۸ ق در جنگ با
محمد بن صالح کلابی درگذشت.
ابوالحسن، علی بن عبدالله بن خالد بن یزید بن معاویة بن ابی
سفیان اموی ملقب به ابوعمیطر است.
علی بن عبدالله
اموی، فرصتی را که در نتیجه اختلاف امین و
مامون پیش آمد، غنیمت شمرده و در
شام به قصد اعاده شوکت
امویان مردم را به خود دعوت کرد.
وی دمشق را تصرف کرد و
سلیمان بن منصور، کارگزار آن جا را در
سال ۱۹۵ ق بیرون راند. آن گاه نفوذش به اطراف دمشق گسترش یافت و می‌رفت که استقلال یابد. در نود سالگی با او به عنوان خلیفه بیعت کردند و
قبیله بنی‌کلب و برخی از بقایای
امویانِ بنی‌مروان نیز او را یاری دادند، ولی هواداران
بنی‌عباس با او به جنگ برخاستند.
امین لشکری به فرماندهی
حسین بن علی بن عیسی برای جنگ با او فرستاد، اما حسین نتوانست او را شکست دهد.
نزاع میان یمنیانِ هوادار او و قیسیانی که به رهبری محمد بن صالح بن بیهس کلابی با یمانیان، به دشمنی برخاستند توانست قدرت
سفیانی را تضعیف کند. ابن بیهس (محمد بن صالح کلابی) بزرگ قیسیان، به
سفیانی هجوم برد، اما او، با لباس زنانه به «مزّه» (در حوالی دمشق) فرار کردند. ابن بیهس بر دمشق چیره شد و مردم را به پیروی از مامون دعوت کرد.
سفیانی، در پی این واقعه درگذشت و ابن بیهس تا زمانی که مامون،
عبدالله بن طاهر را در سال ۲۰۵ ق والی دمشق کرد، زمام امور دمشق را در دست داشت.
عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۱، ص۴۴۵.
