آیات احتیاط

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف

---

ادله قرآنی وجوب احتیاط را آیات احتیاط گویند.

---

آیات احتیاط، آیاتی از قرآن کریم است که برای اثبات احتیاط شرعی به آن‌ها استدلال شده است.

---

این آیات عبارت‌اند از:

۲.۱ - آیه اول

آیاتی که از سخن گفتن بدون علم نهی می‌کند، مانند: ﴿وَ لا تَقْفُ ما لَیْسَ لَکَ بِهِ عِلْمٌ﴾ و ﴿أَنْ تَقُولُوا عَلَی الله ما لا تَعْلَمُونَ﴾؛

۲.۲ - آیه دوم

آیاتی که از القای در تهلکه (به هلاکت انداختن نفس) نهی می‌کند، مانند: ﴿وَ لا تُلْقُوا بِأَیْدِیکُمْ إِلَی التَّهْلُکَةِ﴾؛

۲.۳ - آیه سوم

آیاتی که به تقوا امر می‌کند، مانند: ﴿اتَّقُوا اللهَ حَقَّ تُقاتِهِ﴾؛ و ﴿وَ جاهِدُوا فِی اللهِ حَقَّ جِهادِهِ﴾ و ﴿فَاتَّقُوا اللهَ مَا اسْتَطَعْتُمْ﴾.

---

چگونگی استدلال به این آیات چنین است که حکم به ترخیص (انجام فعل) در چیزهایی که احتمال حرمت آن داده می‌شود ( محتمل الحرمة ) در حالی که دلیل معتبری بر حرمت آن اقامه نشده است، از مصادیق افترا (انتساب قول به غیر علم) به شارع، به هلاکت انداختن نفس و مخالفت با رعایت تقوا می‌باشد و بی گمان «افترا بر شارع»، «به هلاکت انداختن نفس» و «مخالفت تقوا» حرام است، پس حکم به اباحه در موارد «محتمل الحرمة» چون منجر به حرام می‌شود، حرام است؛ بنابراین چاره‌ای جز احتیاط در مشتبهات نیست.

---

• آیه تقوا
• آیه تهلکه

---