کَذِب (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کَذِب:(إِنَّما يَفْتَري الْكَذِبَ) «کَذِب» به معنای دروغ گفتن است.
آیه می‌گوید: تنها كسانى به مردان
حق دروغ مى‌بندند كه
ایمان به آيات الهى ندارند، و دروغگويان واقعى آنها هستند
(إِنَّما يَفْتَري الْكَذِبَ الَّذينَ لا يُؤْمِنونَ بِآياتِ اللَّهِ وَ أُولئِكَ هُمُ الْكاذِبونَ).
آنها دروغ مى‌گويند نه تو اى
محمد، چرا كه با ديدن آن همه آيات و نشانه‌هاى روشن و دلائلى كه هر يک از ديگرى آشكارتر است باز هم به افتراهاى خود ادامه مى‌دهند.
و چه دروغى از اين بزرگ‌تر كه انسان به مردان حق اتهام ببندد و ميان آنها و توده‌هايى كه تشنه حقيقتند، سد و مانعى ايجاد كند.
به موردی از کاربرد «کَذِب» در
قرآن، اشاره می‌شود:
(إِنَّما يَفْتَري الْكَذِبَ الَّذينَ لا يُؤْمِنونَ بِآياتِ اللّهِ وَ أُوْلئِكَ هُمُ الْكاذِبونَ) «تنها كسانى به خدا دروغ مى‌بندند كه به آيات خدا ايمان ندارند؛ آرى، دروغگويان واقعى آنها هستند.»
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرمایند:
ابن عساکر در تاريخش از
عبداللَّه بن جراد روایت كرده‌اند كه از
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) پرسيد: آيا مؤمن
زنا مى‌كند؟ فرمود: گاهى ممكن است پيش بيايد، عرض كرد: آيا مؤمن
دزدی مى‌كند؟ فرمود: گاهى ممكن است عرض كرد مؤمن دروغ مى‌گويد؟ فرمود: نه، آن‌گاه دنبالش اين آيه را
تلاوت فرمود:
(إِنَّما يَفْتَري الْكَذِبَ الَّذينَ لا يُؤْمِنونَ).
•
شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «کذب»، ج۴، ص ۴۹.
