لَهَف (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
لَهَف (به فتح لام و هاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
اندوه و
حسرت است.
از ماده
لهف پنج مورد در «
نهج البلاغه» آمده است.
لَهَف به معنای اندوه و حسرت است.
«
لَهِفَ على ما فات لَهَفاً: حزن و تحسَّر.»
تلهّف نيز همان است.
«قلوب
ملهوفة» به معنای دل‌هاى محزون است.
برخی از مواردی که در «نهج البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره
مال حرام فرموده:
«أَصابَهُ حَراماً، وَ احْتَمَلَ بِهِ آثاماً، فَباءَ بِوِزْرهِ، وَ قَدِمَ عَلَى رَبِّهِ، آسِفاً لاهِفاً.» «آن را از
حرام به دست آورده و با آن گناهان را متحمّل شده، با گناه آن قرين گشته و بر خدايش وارد شد خشمگين و اندوهناک.»
درباره
قدرت خداوند فرمود:
«وَ مَفْزَعُ كُلِّ مَلْهوف.» «پناهگاه هر آدم پر از اندوه.»
درباره
کفاره گناهان بزرگ فرمود:
«إِغاثَةُ الْمَلْهوفِ.» «پناه دادن آدم محزون.»
نیز فرماید:
«وَ قُلوبُهُمْ إِلَيْكَ مَلْهوفَةٌ.» «و قلوبشان به تو متوجّه است.»
پنج مورد از ماده
لهف در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «لهف»، ج۲، ص۹۵۲.
