لفظ محکم، از اقسام الفاظ واضحالدلاله و مقابل لفظ متشابه بوده و عبارت است از لفظی که دلالت آن بر معنایش روشن می‌باشد. بنابراین، لفظ محکم، بین لفظ نص و ظاهر، مشترک است؛ به این بیان که اگر در لفظ واضحالدلالة، احتمال دیگری داده نشود، به آن نص، و در صورتی که احتمال خلاف داده شود و آن احتمال مرجوح باشد، به آن ظاهر می‌گویند، مانند آیه: ﴿اِنَّ اللّهَ لا یَظْلِمُ النّاسَ شَیْئاً﴾
