فقه مقارن که فقه تطبیقی نیز نامیده شده، بر گونه ای از عرضه فقه اطلاق می گردد که در آن، آرا و دیدگاه های مختلف فقها در بیان حکم مسئله ای شرعی، همراه دلیل هر دیدگاهی و گزینش و ترجیح نظریه درست با برهان و دلیل، گردآوری می شود. قدما از عرضه فقه با چنین رویکردی به « فقه الخلاف » یا « فقه الخلافیات » تعبیر می کردند.
نحوه بحث و ارائه دیدگاه ها در فقه مقارن سه گونه است: ۱. گردآوری دیدگاه های مختلف فقهای یک مذهب فقهی ، مانند آنچه در مختلف الشیعةعلامه حلی صورت گرفته است. ۲. گردآوری دیدگاه های مذاهب مختلف فقهی. بیشتر کتاب های نگاشته شده در این موضوع از این نوع اند، از قبیل « الخلاف » شیخ طوسی ؛ « جامع الخلاف و الوفاق » علیبنمحمدسبزواری و « منتهی المطلب » و « تذکرة الفقهاء » علامه حلی. ۳. بیان حکم شرعی مسئله ای و ایجاد موازنه میان آن و قانون مدنی و سنجیدن مقدار مخالفت یا موافقت قانون مدنی با حکم شرعی و بیان آنچه که مصلحت عمومی اقتضا می کند. برخی معاصران به این شیوه از فقه مقارن اشاره کرده و به آن پرداخته اند، مانند « تحریر المجلة » نگاشته محمدحسین کاشف الغطاء .
در فقه مقارن گاهی نویسنده تنها دیدگاه های مذاهب مختلف را گردآوری می کند، بدون آنکه میان آن ها موازنه برقرار نماید، مانند آنچه در « الفقه علی المذاهب الخمسة » اثر محمدجواد مغنیه انجام گرفته است؛ لیکن فقه مقارن نزد پیشینیان، تنها به سبک نخست نگاشته می شده است.
