علی بن جهم
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابوالحسن علی بن جهم سامی (
۱۸۸-
۲۴۹ق)، از راویان و شاعران
ناصبی اهل‌سنت که کینه‌ای شدید با
اهل‌بیت (علیهم‌السّلام) به ویژه
امام علی (علیه‌السّلام) داشت.
ابوالحسن علی
بن جهم بن بدر سامی بغدادی، اجداد وی خراسانی بودند، لیکن خودش در سال ۱۸۸ق در
بغداد به دنیا آمد و در همان‌جا بزرگ شد و به تحصیل
علوم حدیث،
ادب و
شعر پرداخت و جزء شعرا و محدثان مشهور روزگار خویش گردید.
علی
بن جهم بر مذهب اهل‌سنت و ناصبی و منحرف بود و کینه‌ای شدید با اهل‌بیت (علیهم
السّلام) به ویژه امام علی (علیه
السّلام) داشت، به طوری که به پدرش دشنام و ناسزا می‌گفت که چرا اسمش را علی گذاشت،
از این رو اشعاری علیه آن امام سروده و برخی عالمان و شاعران شیعه در ردّ این شعرهای متعصبانه اشعاری سروده‌اند.
وی قاضی حلوان بود و شعر نیز می‌سرود، چنان‌که با اشعار خود خلفایی همانند
معتصم (خلافت
۲۱۸-
۲۲۷ق)،
واثق (خلافت ۲۲۷-
۲۳۲ق) و
متوکل عباسی (خلافت ۲۳۲-
۲۴۷ق) را ستایش می‌کرد و با متوکل دوستی و مراوده بسیار داشت تا اینکه سال ۲۳۲ یا
۲۳۹ق بین او و متوکل خصومت و دشمنی ایجاد شد، لذا خلیفه او را به
خراسان تبعید کرد و پس از چندی از خراسان به
حلب منتقل شد و در آنجا به همراه جمعی به قصد قیام حرکت کرد، اما با
بنی کلب درگیر و توسط آنها مجروح شد. سرانجام در سال ۲۴۹ق در منطقه حلب از دنیا رفت و در همان‌جا به خاک سپرده شد.
اثر وی دیوان شعر است.
عبدالله بن بسیط،
محمد بن محمود خزائی،
محمد بن یحیی،
ابومسهر و دیگران اشعار او را روایت کرده‌اند.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف
اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان
اسلامی، ج۱، ص۵۴۰، برگرفته از مقاله «علی سامی».
