علیقلی خان ترکمان اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
علی
قلی خان ترکمان اصفهانی، از حکماء و دانشمندان قرن یازدهم هجری در اصفهان بوده است.
علی
قلی خان بن قرچقای
خان ترکمان، از حکماء و دانشمندان قرن یازدهم هجری در
اصفهان بوده است.
وی در سال ۱۰۲۰ق متولّد گردیده و از شاگردان
آقا حسین خوانساری و
شمسالدّین حکیم جیلانی است. او در
مدرسه شیخ لطفاللّه اصفهان ساکن بوده است.
او در سال ۱۰۴۹ق با فرمان
شاه صفی کتابدار کتابخانه سلطنتی در اصفهان شده است.
اغلب کتابهای او درباره
حکمت و
عرفان است. این کتابها از تالیفات اوست:
۱. «احوال نفوس انسان» به فارسی، که در سال ۱۲۳۱ق کتابت شده و به شماره ۹۲۳۳ در کتابخانه مجلس شورای اسلامی ایران موجود است؛
۲. «احیاء حکمت» به فارسی که نسخهای از آن به شماره ۹۲۶۱ در
کتابخانه آیتاللّه مرعشی در
قم موجود است؛
۳. «الایمان الکامل»؛
۴. «تمهیدات»؛
۵. «تنقیحات»؛
۶. «چهل حدیث»؛
۷. «خزائن جواهر القرآن»، که در
رمضان ۱۰۸۳ق تالیف کتاب را شروع کرده است؛
۸. «زبور عارفین» به فارسی، که مؤلّف آن را مختصر کرده و به عربی بازگردانیده و «مزامیر العاشقین» نام نهاده است؛
۹. «سبعه سماویّه» به فارسی؛
۱۰. «شرح اثولوجیا»؛
۱۱. «شوق نامه عباسی» در شرح
مثنوی؛
۱۲. رساله در «علم»؛
۱۳. «فرقان الرایین و بنیان الحکمتین» که نسخهای از آن نزد سیّد محمّدناصر حسینی در تهران موجود بوده است؛
۱۴. «کمال محمّدی»؛
۱۵. «المثل المفارقه»؛
۱۶. «مرآه الاخوان فی اللّه» در ۴ فصل و یک خاتمه که در سهشنبه ۱۶
شوال ۱۰۹۵ق تالیف شده است؛
۱۷. «مرآه جنّت و نار» که رضاقلی بن آقابابا در سال ۱۲۶۴ق آن را کتابت کرده و در
کتابخانه آیتاللّه گلپایگانی در قم موجود است؛
۱۸. «مرآه الوجود و الماهیه» موجود در کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران؛
۱۹. «منطق» که احتمالاً بخشی از کتاب «احیاء حکمت» است. نسخهای از آن به شماره ۱۱۲۰ در
کتابخانه آستان قدس رضوی در مشهد مقدس موجود است؛
۲۰. «مزامیر العاشقین» که برگزیدهای از «زبور العارفین» است و آن را در یک مقدمه و ۳ باب تنظیم کرده است. نسخهای از آن نزد سیّدمحمّدمهدی صدر موجود بوده است؛
۲۱. «نزهه الزّاهدین و تحفه العابدین»؛
۲۲. «زبور العارفین و براق العاشقین» به عربی، در یک مقدمه و چهار زبور و یک خاتمه، که ملاّ یارعلی در سال ۱۲۴۷ق کتابت کرده و به شماره ۷۵۷ در کتابخانه مرکز مطالعات و تحقیقات اسلامی قم موجود است.
مهدوی، سیدمصلحالدین، اعلام اصفهان، ج۴، ص۶۷۴.