عبدالله تاج کاظمینی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عبداللّه تاج کاظمینی، از واعظان خوشخوان و ردیفدان اواخر
عهد قاجار و سه دهه بعد از آن می‌باشد.
از تاریخ تولد و اوایل
زندگی او اطلاعی در دست نیست. او از شاگردان
تاج نیشابوری ملقب به تاج الواعظین، و
سید عزیزاللّه ملک ملقب به ملک الذاکرین (متوفی ۱۲۹۳ش) بود
و به سبب صدای خوشی که داشت به «نیم تاج» و پس از
مرگ تاج نیشابوری به «تاج» مشهور شد.
لقب تاج را احمدشاه به او اهدا کرده بود و او سال‌ها در اندرونی احمدشاه
روضه می‌خواند. همچنین سال‌ها
شبهای جمعه روضه خوان مقبره اتابک اعظم (میرزا علی اصغرخان امین السلطان) در
قم بود.
تاج کاظمینی اشعار را با صدای رسا و تحریرهای مناسب می‌خواند و تا پایان
عمر اوج صدای خود را حفظ کرد ولی قدرت تحریر نداشت؛ ازینرو شعرها را با تحریرهای تودماغی (غُنّه ای) می خواند.
نواری از صدای ایام
جوانی او در «مخالف
چهارگاه» موجود است. وی بیش‌تر به خواندن اشعار
سعدی علاقه‌مند بود و به مجلس وعظ تسلط داشت.
وفات وی را حدوداً بین ۱۳۴۲ ش تا ۱۳۴۵ ش دانسته‌اند.
(۱) مهدی ستایشگر، واژه نامة موسیقی ایران زمین.
(۲) حسن مشحون، تاریخ موسیقی ایران؛
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «تاج کاظمینی»، شماره۳۰۳۵.
