عبدالعال بن محمد فریدنی خوانساری اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عبدالعال بن محمد فریدنی
خوانساری اصفهانی، از علمای
اصفهان در
قرن دوازدهم هجری و از شاگردان
علاّمه مجلسی بوده است.
شیخ عبدالعال بن محمّد مقیم فریدنی
خوانساری، عالم فاضل؛ از علمای
اصفهان در
قرن دوازدهم هجری بوده است، ظاهرا از شاگردان
علاّمه ملاّمحمّدباقر مجلسی بوده و در اصفهان به تدریس و تحقیق و تالیف مشغول شده است. او تا سال ۱۱۴۹ق در قید حیات بوده و سال وفاتش معلوم نیست.
جمعی از فضلاء نزد او تحصیل کردهاند از جمله فرزندش علی و
نظامالدّین خوانساری و محمّدرضا بن سلطان احمد قاری
خوانساری به دستور او در
جمادیالثّانیه ۱۱۰۷ق،
نظام
الدّین محمّدفاضل تونی کتاب «
الروضه البهیّه» را نوشته و صاحب عنوان آن را با نسخهای که به نظر علاّمه مجلسی رسیده و تصحیح شده است، مقابله و تصحیح کرده است. تاریخ مقابله ۱۱۱۹ق است. این نسخه در
کتابخانه آستان قدس رضوی موجود است.
از شیخ عبدالعال فریدنی
خوانساری، آثار و تالیفاتی بر جای مانده است، که عبارتنداز:
شیخ عبدالعال «
مصباح»
کفعمی (موسوم به «جنه الامان الواقیه») را به فارسی ترجمه کرده و آن را به
شاه طهماسب ثانی تقدیم داشته است. نسخهای از این کتاب به خط علی بن عبدالعال (فرزند مترجم) و موّرخ
شوال ۱۱۰۸ق با حواشی مترجم، به
خط نستعلیق و
نسخ، به شماره ۱۲۵۹ در کتابخانه دانشکده الهیات و معارف اسلامی
مشهد موجود است.
نسخه دیگری از این کتاب به شماره ۲۵۰۹ در کتابخانه مرکز احیاء میراث اسلامی در
قم وجود دارد.
از آثار او کتابی در «ادعیه» مشتمل بر ۴۰ باب به فارسی نوشته و تاریخ کتابت ۶
جمادیالاوّل ۱۱۲۱ق است. نسخه به شماره ۱۵۳۵۳ در کتابخانه مجلس شورای ملّی موجود است.
او همچنین در حواشی «
تفسیر جوامع الجامع»
طبرسی، حواشی از «
تفسیر بیضاوی» نقل نموده و تعلیقاتی در نقد آن از خود افزوده و کتاب را در ۱۷
رجب ۱۱۴۹ق
وقف نموده است. نسخه به شماره ۲۴۱ در
کتابخانه مدرسه فیضیه قم نگهداری میشود.
شیخ عبدالعال «
صحیفه سجادیه» را ترجمه کرده و شاگردش
نظام
الدّین خوانساری در سال ۱۱۱۰ق آن را کتابت کرد. سپس به امر او شاگرد دیگرش محمّدرضا
خوانساری در ۱۰
رمضان ۱۱۱۰ ملحقاتی بر «صحیفه سجادیه» را کتابت نمود و مترجم حواشی مفیدی به فارسی به آن کتاب افزود. نسخهای از این کتاب در کتابخانه مرحوم شیخ مهدی مجدالعلماء نجفی در اصفهان موجود است.
مهدوی، سیدمصلحالدین، اعلام اصفهان، ج۴، ص۲۴۵.