ابومحمد صفوان بن یحیی بجلی کوفی، ملقب به بیاع السابری (م ۲۱۰ هـ)، از اصحاب و راویان امام کاظم و امام رضا و امام جواد (علیهم‌السلام) و وكیل امام رضا (علیه‌السلام) و امام جواد (علیه‌السلام) بود. صفوان را از اصحاب اجماع، فقها و از محدثان موثق شیعه به شمار آورده‌اند.
و شیخ طوسی صفوان را نزد علمای حدیث موثق‌ترین اهل زمان خود و عابدترین و از زهّاد می‌داند. نجاشی نیز بیاع السابری را از بزرگان شیعه و فردی عابد و زاهد و محدثی کاملا موثق دانسته و می‌گوید: به رغم این‌که واقفی‌ها نسبت به صفوان بذل و بخشش بسیار داشتند، ولی او عقیده و مذهبش را حفظ کرد و واقفیه را نپذیرفت. صفوان با عبدالله بن جندب و علی بن نعمان شراکت داشت و گزارش شده که این سه تن در مسجدالحرام با هم‌عهد بستند که هر کدام پیش تر مُرد، آن دو دیگر واجباتی چون نماز، روزه و زکاتش را به جای آورند. چنین بود که هر دو رفیق مردند و صفوان زنده ماند، از این‌رو هر روز ۱۵۰ رکعت نماز می‌گزارد. سالی سه ماه روزه می‌داشت و هر سال سه مرتبه زکات می‌پرداخت و هرگاه انفاق می‌کرد و صدقه‌ای می‌داد، به همان میزان هم از جانب آن دو چنین می‌کرد. در باب زهد و تقوایش نیز گفته شده که شخصی از او خواست تا مبلغی (شاید معونه‌ای) را در کوفه به خانواده‌اش برساند، ابومحمد به این سبب که شترانش در اجاره دیگران است و باید اجازه بگیرد، از پذیرش آن امتناع ورزید.
در مدینه از دنیا رفت، امام جواد (علیه‌السّلام) حنوط و کفن برای تجهیز وی فرستاده و از اسماعیل بن موسی (پسر امام كاظم (علیه‌السّلام)) خواستند تا بر او نماز بخواند.
