صخب (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صَخَبْ (به فتح صاد و خاء) و
إصْطِخاب (به کسر همزه و طاء) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای آمیخته شدن صداها به همدیگر خواه صدای پرندگان باشد یا غیر آن که
حضرت علی (علیه‌السلام) در رابطه با خلقت زمین از این واژه استفاده نموده است.
[ویرایش]
«صَخَبْ» و «إصْطِخاب» به معنای آمیخته شدن صداها به همدیگر خواه صدای پرندگان باشد یا غیر آن.
«إصْطِخابت الطیرُ و غَیرِها: إختَلَطَت أصواتُها»
[ویرایش]
امام (صلوات‌الله‌علیه) در رابطه با خلقت زمین فرموده است: «
فَأَصْبَحَ بَعْدَ اصْطِخَابِ أَمْوَاجِهِ، سَاجِياً مَقْهُوراً، وَفِي حَكَمَةِ الذُّلِّ مُنْقَاداً (دریای مواج مرکز
زمین بعد از اختلاط صداهای امواجش آرام و مقهور گردید و در افسار ذلت مطیع شد.)
[ویرایش]
این واژه فقط یک در «نهج البلاغه» آمده است.
[ویرایش]
[ویرایش]
بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «صخب»، ج۲، ص۶۳۰.
