شَحْم (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَحْم (به فتح شین و سکون حاء) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای پیه که
حضرت علی (علیهالسلام) در توصیف
انسان از این واژه استفاده نموده است.
شَحْم به معنای پیه آمده است.
• امام (صلواتاللهعلیه) در وصف انسان فرموده: «
«اعْجَبُوا لِهَذَا الْإِنْسَانِ یَنْظُرُ بِشَحْمٍ وَ یَتَکَلَّمُ بِلَحْمٍ وَ یَسْمَعُ بِعَظْمٍ وَ یَتَنَفَّسُ مِنْ خَرْمٍ»؛
تعجب کنید از این انسان که با پیهای نگاه میکند و با تکه گوشتی سخن میگوید و با استخوانی میشنود و با لوله و شکافی نفس میکشد.» منظور آن حضرت ظاهر امر و درک عوام است و یا نظرش توجه دادن به
قدرت خدا میباشد.
• همچنین امام (صلواتاللهعلیه) درباره آمدن
حجاج بن یوسف فرموده: «
«أَمَا وَ اللَّهِ لَیُسَلَّطَنَّ عَلَیْکُمْ غُلاَمُ ثَقِیفٍ الذَّیَّالُ الْمَیَّالُ یَأْکُلُ خَضِرَتَکُمْ وَ یُذِیبُ شَحْمَتَکُمْ إِیهٍ أَبَا وَذَحَهَ»؛
آگاه باشید! به
خدا سوگند! جوانکی از طایفه «
بنی ثقیف» که متکبّر و هوسباز است بر شما مسلّط میشود، اموال و کشتزارهای سرسبز شما را میبلعد و نیرو و قدرت شما را میگیرد. ای «ابا وذحه» (ای حجّاج)! بر فشارت بیفزا! (و از این مردم ناسپاس انتقام بگیر).»
این واژه دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شحم»، ج۲، ص۵۸۴.