• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

شهادت قول

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



شهادت قول، به‌معنای قرینه کلامی بر صدق خطیب و نافع در اقناع مخاطب است.



شهادت قول از اقسام نصرت و یاری است که خطیب با آن، مطلب خود را تایید و بدان استشهاد می‌کند و نیز از عواملی است که به طور مستقیم در اقناع جمهور نقش تعیین‌کننده دارد.


بعضی از مصادیق شهادت قولی عبارت‌اند از:
۱. سخنان کسانی که در جامعه دارای احترام و الگوی مردم‌اند. این‌گونه افراد دو گروه‌اند:
الف) آنان که به راستگویی‌شان علم داریم و سخنان آنان یقین‌آور است؛ مانند: انبیا و ائمه (علیهم‌السّلام)؛ ب) آنان که به صدقشان ظن و گمان داریم، ولی جامعه به آنان، اطمینان و وثوق دارد؛ مانند: حکما و عالمان دین.
۲. تایید اقشار مردم و گروه‌ها یا تایید حاکم و یا حاضران و ناظران مجلس خطابه که موافقت خود را با سوت، کف‌زدن، شعار دادن و مانند آن اظهار می‌کنند.
۳. اسناد و وثیقه‌های ثابت و معتبر مثل صُکوک (عهدنامه‌ها، پیمان‌نامه‌ها و قرارداد‌ها)، سجلّات (پرونده‌ها و اوراق ثبتی)، چک و سفته‌ها، قبض‌های بدهی و آثار تاریخی.


خواجه نصیر طوسی می‌گوید: «و شهادت قول یا شهادت مقتدایی باشد؛ مثلاً پیامبری یا امامی یا حکیمی یا شاعری که استشهاد به قول او کنند، یا قول گواهانی که تصدیق مدعی کنند یا قول حاکم و حاضرانی که تصدیق او کنند به آن سبب که قول او ایشان را مفید اقناع است».


در تنظیم این مقاله از منابع ذیل استفاده شده است:

مظفر، محمدرضا، المنطق.    
خواجه نصیرالدین طوسی، محمد بن محمد، اساس الاقتباس.    


۱. خواجه نصیرالدین طوسی، محمد بن محمد، اساس الاقتباس، ص۵۳۳.    
۲. مظفر، محمدرضا، المنطق، ص۴۲۶.    



پایگاه مدیریت اطلاعات علوم اسلامی، برگرفته از مقاله «شهادت قول»، تاریخ بازیابی۱۳۹۶/۱/۲۷.    




جعبه ابزار