زَلَف (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
زَلَف (به فتح زاء و لام) از
واژگان نهج البلاغه به معنای نزدیک شدن، مقدّم گشتن،
تقرب و منزلت است.
مشتق آن عبارت است از:
إِزْدِلاف (به همزه مکسور و سکون زاء و کسر دال) که به معنی نزدیک شدن است.
امام علی (علیه‌السّلام) در توصیف خداوند و
حضرت رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و
قیامت از این کلمه استفاده کرده است.
این ماده شش بار در
نهج البلاغه آمده است.
زَلَف به معنی نزدیک شدن و مقدّم گشتن است.
زَلَفَ زَلْفاً و زَلَفاً و زَليفاً: تقدَّم و تقرب و نیز آمده:
ازْلَفَهُ: قرَّبهُ پس آن به معنی نزدیک شدن و تقرّب و منزلت است.
بعضی از مواردی که در نهج‌البلاغه استفاده شده به شرح ذیل است:
امام (علیه‌السّلام) فرموده:
«وَ بِالْمَوْتِ تُخْتَمُ الدُّنْیا وَ بِالدُّنْیا تُحْرَزُ الْآخِرَهُ وَ بِالْقیامَهِ تُزْلَفُ الْجَنَّهُ» «با
مرگ دنیای انسان
ختم می‌شود، با
دنیا،
آخرت به دست آید، و با قیامت،
بهشت به انسان نزدیک می‌شود.»
درباره رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرموده:
«وَ زويَتْ عَنْهُ زَخارِفُها مَعَ عَظيمِ زُلْفَتِهِ» «زخارف و زیورهای دنیا از وی دور شد با آن همه منزلت بزرگی که داشت.»
درباره حق تعالی فرماید:
«وَ لاَ يَخْفى عَلَيْهِ مِنْ عِبادِهِ شُخوصُ لَحْظَة، وَ لاَ كُرورُ لَفْظَة، وَ لا ازْدِلافُ رَبْوَة، وَ لا انْبِساطُ خُطْوَة» «مخفی نمی‌ماند بر خدا خیره شدن نگاهی و نه تکرار لفظی و نه نزدیک شدن بلندیی (که آن‌ها قبل از جاهای گودی دیده می‌شوند) و نه انداخته شدن قدمی.»
این ماده شش بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «زلف»، ج۱، ص۴۹۸-۴۹۹.
