رَمْز (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
رَمْز: (ثَلاثَةَ أَيَّامٍ إِلَّا رَمْزاً) «رَمْز» در اصل،
اشاره كردن با لب‌ها را گويند، به صداى آهسته نيز
«رَمْز» گفته مى‌شود؛
اين واژه در گفتگوهاى معمولى، معناى وسيع‌ترى پيدا كرده و به هر سخن و
اشاره و نشانه‌اى كه مطلبى را مخفيانه يا به طور غير صريح، برساند،
رمز مى‌گويند.
(قَالَ رَبِّ اجْعَل لِّيَ آيَةً قَالَ آيَتُكَ أَلاَّ تُكَلِّمَ النَّاسَ ثَلاَثَةَ أَيَّامٍ إِلاَّ رَمْزًا وَاذْكُر رَّبَّكَ كَثِيرًا وَسَبِّحْ بِالْعَشِيِّ وَالإِبْكَارِ) (
زکریا گفت: پروردگارا! نشانه‌اى براى من قرار ده. فرمود: نشانه تو آن است كه سه روز، جز به
اشاره و
رمز، با مردم سخن نخواهى گفت. و زبان تو، از كار مى‌افتد. و پروردگار خود را به شكرانه اين نعمت بزرگ، بسيار ياد كن و به هنگام
صبح و
شام، او را
تسبیح بگو!)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه
رمز به معناى
اشاره با دو
لب است، و گاهى در
اشاره به وسيله
ابرو و
چشم و
دست هم استعمال مى‌شود ولى در اولى بيشتر به كار مى‌رود.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «رَمْز»، ص۲۵۷.
