حَوْزَه (به فتح حاء و سکون واو) از واژگان نهجالبلاغه به معنای ناحيه و آنچه مالک براى خود حيازت و حفظ مىكند. این کلمه سه بار در نهجالبلاغه آمده است.
آنگاه كه عمر با حضرت علی (علیهالسلام) درباره رفتن خودش به جنگ روم مشورت كرد، فرمود: «وَ قَدْ تَوَكَّلَ اللهُ لاَِهْلِ هَذا الدّينِ بِإِعْزازِ الْحَوْزَةِ، وَ سَتْرِ الْعَوْرَةِ.»