حروف شفوی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حروف شفوی،
حروف تلفظ شده با تکیه به
لبها است.
«شفه» به معنای «لب» است و «
حروف شفوی» یا «شفهی»
حروفی هستند که از محل لبها
خارج میشوند.
چهار
حرف (ف - م - ب - و) را چون با اتکا به لبها
تلفظ میشوند «
حروف شفوی» گفتهاند.
اینک به
مخارج هریک از این
حروف اشاره میشود:
۱.
مخرج «ف:» بردن
دیواره میانی لب پایین به سر
دندانهای ثنایای بالا، به گونهای که به هم برسند و
وصل شوند؛ مانند: «اف»؛
۲.
مخرج «ب:» به هم رسیدن اندرون دو لب و جدا شدن آن دو از یکدیگر مانند: «اب»؛
۳.
مخرج «واو» غیر مدی: میان دو لب است؛ به گونهای که لبها بدون برخورد و اتصال به هم مانند
غنچه جمع شود و از
هوای میان دو لب
خارج گردد؛
۴.
مخرج «میم:» قسمت بیرونی دو لب است؛ به طوری که به هم بچسبند و هوا در لبها و ناحیه خیشوم (
بینی)
حبس شود؛ مانند: «ام».
از میان چهار
حرف مذکور، دو
حرف باء و میم مورد
اتفاق است و دو
حرف دیگر اختلافی است.
فرهنگنامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «حروف شفوی».