جعفر شیخ‌راضی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شیخ جعفر شیخ راضی، از علمای
مجاهد عراق در
قرن سیزدهم و چهاردهم هجری بود.
وی
فرزند شیخ عبدالحسین و
نوه شیخ راضی، و از افراد «آل شیخ راضی»، از خاندان‌های علمی
نجف بود که به سال ۱۲۸۱ ق به
دنیا آمد.
وی نزد
آخوند خراسانی، شیخ
آقا رضا همدانی و
شیخ محمد طه در نجف درس خواند. او عالمی فاضل،
مجتهد و از رؤسای دینی نجف اشرف بود و حسن سیرت و سلوک داشت و بعضی از مردم عراق و
خوزستان از او
تقلید می‌کردند.
از جمله فعالیت‌های سیاسی نظامی وی صدور فتوای جهاد بر علیه استعمارگران ایتالیایی و انگلیسی و شرکت در
قیام عمومی ضد انگلیسی مردم نجف، می‌باشد.
در ۱۳۲۹ ق که استعمارگران ایتالیایی به طرابلس غرب (لیبی) ـ از متصرفات عثمانی ـ حمله کرده و آن سرزمین را به تصرف خود درآوردند وی به همراه گروهی از
علمای شیعه عتبات، از جمله آخوند خراسانی، شیخ عبدالله مازندرانی، شیخ الشریعه اصفهانی و… ف
توای جهاد بر ضد متجاوزان ایتالیایی صادر کردند و از
عموم مسلمانان جهان خواستند تا به کمک مردم مسلمان آنجا شتافته و متجاوزان را از آن سرزمین بیرون نمایند.
پس از حمله نیروهای انگلیسی به جنوب عراق در
ذیحجه ۱۳۳۲ ق و تصرف بندر نفتی فاو و سپس اشغال بصره توسط آنها، که اندکی بعد از شروع
جنگ جهانی اول روی داد، مراجع و علمای شیعه
عتبات بر ضد متجاوزان اعلام
جهاد نمودند و خود در رأس هزاران تن مجاهد داوطلب برای رویارویی با دشمن به جبهه‌های نبرد در جنوب عراق شتافتند. شیخ جعفر از جمله آنان بود که در ۴
صفر ۱۳۳۳ ق به همراه شیخ محمدمهدی خالصی و فرزند او شیخ محمد خالصی زاده و … در منطقه
هویزه خوزستان مستقر شدند و عملیات متعددی بر ضد تأسیسات نفتی انگلیس اجرا کردند.
شیخ جعفر در ۹
جمادی الثانی ۱۳۳۶ ق و در چهارمین روز
قیام عمومی ضد انگلیسی مردم نجف، به همراه تعداد دیگری از علما و به نمایندگی از سوی
سیدکاظم طباطبایی یزدی با فرماندار سیاسی نجف مذاکره کرد. آنان در این مذاکره از فرماندار خواستند تا انگلیسی‌ها،
حکومت شهر را رها کرده و اداره آن را به یک نفر شیعی مورد اطمینان واگذار کنند.
او در ۱۴
ذیقعده ۱۳۴۴ ق در نجف اشرف درگذشت و پس از
تشییع جنازه پرشکوه در مقبره خانوادگی خود دفن شد. از آثار اوست: مبانی الاحکام (پنج جلد)؛ فلاح المتقین (
رساله عملیه).
دانشنامه های انقلاب اسلامی و تاریخ اسلام، فرهنگنامه علمای مجاهد، برگرفته از مقاله «شیخ‌جعفر شیخ‌راضی».
