تَعَذّر (صرف و نحو)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَعَذّر از اصطلاحات
ادبیات عرب، به حالتی اطلاق می‌شود که امکان مشاهده تغییرات حرکتی (
اعراب) به صورت ظاهری در پایان
کلمه وجود ندارد و این حرکات به صورت تقدیری در نظر گرفته می‌شوند. تعذر در کلمات منتهی به
الف رخ می‌دهد.
تَعَذّر در اصطلاح
ادبیات عرب به حالتی اطلاق می‌شود که امکان مشاهده تغییرات حرکتی (
اعراب) به صورت ظاهری در پایان
کلمه وجود ندارد و این حرکات به صورت تقدیری در نظر گرفته می‌شوند. تعذر در کلمات منتهی به
الف رخ می‌دهد.
«تعذّر» در اين موارد مى‌آيد:
در
اسماء مقصور حركت‌هاى
رفع،
نصب و
جرّ در «الف» آن، در تقدير گرفته مى‌شود:
۱. حالت رفع: جاءَ الفَتَى. (الفَتَى: فاعل مرفوع به ضمه مقدره)
۲. حالت نصب: رأیتُ الفَتَى. (الفَتَى: مفعول به منصوب به فتحه مقدره)
۳. حالت جر: مررتُ بالفتَى. (الفتى: مجرور به كسره مقدره)
در افعال
معتل‌اللام مختوم به الف حركت‌هاى رفع و نصب در «الف» آن، در تقدير گرفته مى‌شود:
۱. حالت رفع: یَخشَى. (یَخشَى مرفوع به ضمه مقدره)
۲. حالت نصب: لَن یَخشَى. (یَخشَى منصوب به فتحه مقدره)
•
فرهنگ اصطلاحات صرف و نحو عربی، دحداح، انطوان، ص۱۲۰.
