ایلاف (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اِیلَافٌ از اصطلاحات بکار رفته در
قرآن کریم بمعنای الفت دادن مصدر باب افعال از ماده اُلْفَة به معنای انس گرفتن و دوست داشتن است.
در
مجمع و کتب
لغت هست: «آلَفَهُ
اِیلَافاً: جعله
یَاْلَفُ».
راغب آن را مصدر باب تفعیل گرفته است «الْمُؤَلَّفَةِ قُلُوبُهُمْ» یعنی کسانی که قلوبشان تالیف و جلب شده.
مراد کسان غیر اسلامی‌اند که برای تالیف قلوب به آنها
زکوة داده می‌شود.
مسلمانان ضعیف العقول نیز از مُؤَلَّفَة قلوبهم‌اند چنان که
سید محمدکاظم طباطبایی یزدی در
عروه فرموده است
(لِاِیلافِ قُرَیْشٍ. اِیلافِهِمْ رِحْلَةَ الشِّتاءِ وَ الصَّیْفِ. فَلْیَعْبُدُوا رَبَّ هذَا الْبَیْتِ) لفظ
لِاِیلافِ در اول آیه متعلق است به
(فَلْیَعْبُدُوا) یعنی خدای این خانه را
عبادت کنند که
قریش را الفت داده و محترم کرده است به عقیده بعضی: آن متعلق است به
(فَجَعَلَهُمْ کَعَصْفٍ) در سوره ما قبل. یعنی برای الفت دادن به قریش
اصحاب فیل را کوبید.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «ایلاف»، ج۱، ص۹۳.
