• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

اعراب قرآن (علوم قرآنی)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف




اعراب قرآن، موقعیت و نقش نحوی هر کلمه در جملات قرآنی را می‌گویند.



«اعراب قرآن» شاخه‌ای از مباحث علوم قرآنی است. « اعراب » در لغت به معنای روشن و آشکار ساختن، و در اصطلاح ، روشن ساختن موقعیت و نقش نحوی کلمه در جمله یا کلام است؛ به عبارت دیگر، اعراب همان نصب ، رفع و جری است که در آخر کلمه می‌آید.


آشنایی با اعراب آخر کلمه، در تفسیر معنای جمله و فهم معانی قرآن اثر بسزایی دارد؛ از این رو، آگاهی از قواعد علم نحو و تسلط بر آن، برای مفسر لازم است، تا هنگام ترجمه و تفسیر، نکات دستوری و معانی حاصل از هر مورد را مد نظر قرار داده، با توجه به اعراب آخر کلمات، معانی دقیق کلمات مفرد و ارتباط حقیقی اجزای جمله و آیه را در نظر بگیرد و آن گاه به تفسیر یا ترجمه بپردازد.
برخی از مؤلفان علوم قرآنی «اعراب قرآن» را اصطلاحی خاص و به معنای فهم کلمات غریب قرآن دانسته‌اند.


علامت گذاری قرآن .
[۲] رافعی، مصطفی صادق، ۱۸۸۰ - ۱۹۳۷م، اعجازقرآن وبلاغت محمدصلی الله علیه وآله، ص۷۲.



۱. سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، ۸۴۹ - ۹۱۱ق، الاتقان فی علوم القرآن، ج۲، ص(۳۰۹-۳۱۹).    
۲. رافعی، مصطفی صادق، ۱۸۸۰ - ۱۹۳۷م، اعجازقرآن وبلاغت محمدصلی الله علیه وآله، ص۷۲.



فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «اعراب قرآن».    




جعبه ابزار