اِبْن‌ِ اِخوَه، ابوالفضل عبدالرحیم بن احمد بن محمد بن ابراهیم بن بن خالد بغدادی شیبانی معروف به «ابن اخوه»، (۴۸۳-۵۴۸ق/۱۰۹۰-۱۱۵۳م)، ادیب، شاعر، مفسّر و محدّثقرن ششم هجری در اصفهان بوده است.
عمادالدین کاتب از وی به بزرگی یاد می‌کند و او را در حدیث، تفسیر ، نحو ، ادب و شعر یگانه زمان خود می‌داند و می‌گوید: برای استفاده از محضر وی به اصفهان رفتم و از اشعار نغز و افکار بدیعش بهره‌مند شدم.
