ابننور نظامالدین یحیی بن عبدالرحمن جعفری طیاری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اِبْنِ نور، نظامالدین یحیی
بن حکیم نورالدین عبدالرحمن جعفری طیاری معروف به ابن نور یا ابن حکیم (۶۸۵-۷۶۰ق/۱۲۸۶-۱۳۵۹م)، موسیقیدان، خطاط، محدث و شاعر
سده ۸ق/۱۴م است.
وی در
بغداد متولد شد. پدر او نورالدین چشم پزشکی ماهر و ثروتمند بود و ابن نور با استفاده از امکاناتی که پدرش فراهم آورده بود،
به تحصیل پرداخت. ابن نور خوشنویسی توانا بود و بهویژه کوفی و مَعقلی را در کمال استادی مینوشت.
برای انجام فریضۀ
حج به
مکه رفت و مقارن دوران زمامداری ملک ناصرالدین محمد
بن قلاوون دهمین فرد از ممالیک بحری مصر
از آنجا رهسپار مصر شد و یک چند در قاهره و آنگاه مدتی در دمشق در خدمت نجمالدین وزیر به سر برد و با کسب فیض از مشایخ آن دیار
به زادگاه خود، بغداد بازگشت و اندکی بعد در آنجا درگذشت.
سال درگذشت او را به اختلاف ٧٦٠/١٣٥٩م
یا ٧٦١ق/١٣٦٠م
و حتی بعد از ٧٧٠ق/ ١٣٦٩م
نوشتهاند که شاید دو قول نخستین به حقیقت نزدیکتر باشد.
در آغازِ کار در بغداد به خطاطی و نوشتن احکام دیوانی اشتغال ورزید.
وی به گردآوری
حدیث علاقۀ بسیار داشت و بدین منظور به دمشق و قاهره سفر کرد.
اگر چه اثری در این رشته از او به جای نمانده است، با اینهمه میتوان او را محدث شناخت.
ابیاتی که صفدی و
ابن حجر از او نقل کردهاند نیز، میتواند بیانگر ذوق ادبی او باشد.
با آنکه ابن نور در
موسیقی هم دستی داشته، متأسفانه در این رشته اثری از او به جای نمانده است. تنها از عبارت صفدی که میگوید: «در دانش موسیقی استاد بود و اقوال و اعمال ساختۀ او در شام و مصر بین اهل این فن رواج داشت»،
معلوم میشود که وی در ساختن تصنیف و آهنگهای ضربی مهارتی داشته است، زیرا قول و عمل نوعی
تصنیف همراه با
شعر عربی و دارای طریقۀ جدول و میانخانه (صوت) و تشییعه (بازگشت) بوده است.
(۱) ابن حجر عسقلانی، احمد علی، الدرر الکامنه، به کوشش سالم کرنکو و شرفالدین احمد، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۶ق/۱۹۷۶م.
(۲) بستانی.
(۳) زامباور، معجم الانساب، قاهره، ۱۹۵۱م.
(۴) زرکلی، اعلام.
(۵) صفدی، خلیل
بن ایبک، اعیان العصر و اعوان النصر، نسخۀ خطی احمد ثالث استانبول، شم ۳۱۰، آ.
(۶)
مراغی،
عبدالقادر بن غیبی، جامع الالحان، به کوشش تقی بینش، تهران، ۱۳۶۶ش.
(۷) کرنکو سالم، مقدمه بر الدرر (نک : هم، ابن حجر).
دانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «ابن نور»، ج۵، ص۱۸۷۳.