صخر (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صَخْر (به فتح صاد و سکون خاء) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای سنگ سخت که
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره محکم کردن زمین با کوهای سنگی از این واژه استفاده نموده است.
صَخْر به معنای سنگ سخت آمده است و واحد آن صخره است.
در اقرب الموارد «بزرگی» آن را قید کرده است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره محکم کردن زمین با کوهای سنگی در
خطبه ۱ فرموده است: «
«وَوَتَّدَ بِالصُّخُورِ مَيَدَانَ أَرْضِهِ.»»
(
خداوند با احجار بزرگ بالا و پائین رفتن زمین را میخکوب کرد.)
این واژه سه بار در «نهج البلاغه» آمده است. مانند:
«
«فَاسْتَبْدَلُوا بِالْقُصُورِالْمُشَيَّدَةِ، وَ الَّنمَارِقِ الْمُمَهَّدَةِ الصُّخُورَ وَالاَْحْجَارَ الْمُسَنَّدَةَ.»»
(قصرهاى بلند و محكم و بساط عيش و پشتيهاى نرم و راحت آنها به سنگ و آجر و لحدهاى گورستان تبديل شد!)
«
«فَهُمْ فِي ذلِكَ كَالاَْنْعَامِ السَّائِمَةِ، وَالصُّخُورِ الْقَاسِيَةِ.»»
(آنها در اين قسمت همچون چهارپايان صحرايى و سنگ‌هاى سخت و نفوذ ناپذيرند.)
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «صخر»، ج۲، ص۶۳۰.
